Uitzicht

Ik ben dol op uitzicht.

Uitzicht op iets nieuws. Op iets anders. Iets beters?

Een beperking van uitzicht is niet goed voor mij. Het maakt me onrustig en droevig. In een baan, in een relatie en andere sociale omgevingen.

Gek genoeg is aan een tafel zitten en tegen een muur aankijken niet perse een beperking van mijn uitzicht. Dat noemen ze geloof ik rijke fantasie. Of zoals Ben Sidran zong: ‘I have a rich interior life’.

Soms is het heel heilzaam voor mij om rustig naar een muur te kijken. Onder het motto: Wees niet bang voor behang!

Vorig jaar had ik een zelfopgelegde beperking van uitzicht. Ik had me ingebeeld dat mijn baan me tegen hield in mijn ontwikkeling en letterlijk het uitzicht benam. En dat de enige oplossing zou zijn mijn baan op te zeggen omdat alles – ALLES! – dan beter zou zijn. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. In dit geval gebeurde er iets heel moois: ik kreeg coaching aangeboden.

En nee, geen loopbaancoaching zoals ik zelf het liefste had, maar ‘gewone’ coaching. Na een korte aarzeling ging ik aan de slag met P. Aan haar de schone taak om te ontdekken waar mijn draadjes los hingen dacht ik in het begin. In de eerste coachingssessie liet ze me zelf formuleren wat precies mijn hulpvraag was. En ik praatte en praatte. Eerlijk gezegd weet ik niet meer wat ik allemaal zei. Het was een warboel in mijn hoofd. Duidelijk geen uitzicht meer.

P. keek me aan met tranen in haar ogen en beschreef hoe het voor haar voelde alsof er een soort van vissenkom effect ontstond. Ik werd stil. Want verrek, zo voelde het voor mij ook. Een vissenkom over mijn hoofd. Ik kreeg er ook tranen van in de ogen.

Een aantal gesprekken en inzichten later ging het wonderbaarlijk beter met me. Uitzicht hersteld. Er is weer ruimte om te ademen zonder vissenkom. Ik voel me zelfs zo veel beter dat ik iedereen van harte een eigen P. aanraad. Als een soort van APK beurt. Want wanneer is er nou tijd in het dagelijkse leven om echt een balans op te maken?

2018 begint voor mij goed. Vandaag is er een ‘ikje’ van mij geplaatst in de NRC. Een kort verhaaltje van maximaal 120 woorden.

Opgetogen bekeek ik vanochtend de online versie. Er kwamen zo veel leuke reacties op mijn Facebook link. Dank mensen!

De krant heb ik inmiddels ook – bloos. De NRC journalist noemde het zien van eigen werk in print “le plaisir de se voir imprimé”. En volgens hem slijt het nooit! 

Het mooiste: het gaat over die baan 🙂 In geromantiseerde versie, natuurlijk 😉

Je kunt het ikje hieronder lezen:

Klant

Ik heb hem. Die ene klant waar menig klantenservice medewerker van gaat zweten. Om te zeggen dat hij dominant gedrag vertoont is hetzelfde als een olifant zwaar noemen. Meneer blaft, beveelt, is onredelijk, tutoyeert en noemt me ‘meisje’. Ik ben er klaar mee. Na een diepe ademhaling leg ik in keurig Algemeen Beschaafd Nederlands uit dat ik zo niet wens te worden toegesproken en dat ik de verbinding ga verbreken als hij zijn toon niet aanpast. Het is even stil. Dan: ‘Dat is bijzonder. Dat zei dat andere meisje net ook al.’