Angst

Ik ben bang om auto te rijden. Als het even kan doe ik het niet en neem het openbaar vervoer. Ik kan het wel en ik doe het ook, soms. Maar het is nooit relaxt. De ene keer is het erger dan de andere keer. En de angst lijkt ook tegenstrijdig: rijden met hoge snelheid op de snelweg, bij voorkeur in het donker, is meestal geen probleem. Zodra het bordje 130 km zichtbaar wordt slaak ik zelfs een gilletje van verwachting. De kracht waarmee ik achterover in mijn stoel wordt gedrukt doet me altijd denken aan het opstijgen van een vliegtuig. Dat is bijna leuk, ware het niet dat ondertussen mijn handen toch nog in een doodsgrip het stuur omklemmen. Dat heb ik in een vliegtuig nooit 😉

Wat me echt alleen al in zweet doet uitbreken is het idee van auto rijden in onbekende bebouwde kom. Vooral Amsterdam of Utrecht. En dat je dan moet inparkeren… met wachtenden achter je. En dat je ergens op tijd moet zijn. En dat je dan verdwaalt…

In mijn jeugd zijn we nooit met de auto op vakantie geweest. De link dat een auto leuk en handig is hebben we niet perse meegekregen vanuit huis. Mijn moeder had ook angst en is daardoor al in mijn jeugd gestopt. Mijn vader rijdt bewust geen auto. Laatst hoorde ik van mijn nichtje dat zij ook geen fan is maar het wel doet voor haar werk. Mijn ene zus heeft geen rijbewijs. Mijn andere zus is net als ik: ook een rijbewijs maar het levert zo veel stress op dat zij vrijwel helemaal is gestopt. Misschien is het dus gewoon een genetisch trekje, plus wat cultivatie? Klinkt best goed toch?

Ik redde het ook heel lang prima zonder rijbewijs. Tot ik op een locatie werkte in een afgelegen buitengebied. Opeens zag ik de noodzaak in om mijn steentje bij te kunnen dragen in tijden van nood. Je weet wel: er gaat een bom af en jij bent de enige die nog goed functioneert in de wijde omgeving. En de zombies komen. Dan is het wel handig als jij mensen naar het ziekenhuis kunt brengen… Tenzij daar natuurlijk ook zombies zitten!

En dus begon ik met lessen op mijn 25ste. Niet voor mijn plezier maar uit verantwoordelijkheidsgevoel. Met veel rampscenario’s in mijn hoofd voor wanneer het nog meer handig zou zijn als ik zou kunnen rijden.

Als snel bleek dat ik een soort tunnelvisie op de weg ontwikkelde. Vooral in bebouwde kom. Alsof mijn hersenen niet snel genoeg konden registeren wat er gebeurde en tegelijkertijd beslissingen nemen. Heel wat uurtjes heb ik samen met docenten in de auto doorgebracht op de Nederlandse wegen. Elke keer in angst dat er van rechts een brommer of fietser zou komen die ik niet op tijd zou zien en waar ik dus niet op tijd op zou kunnen reageren. En die ik dan dood zou rijden. Omdat ik niet snel genoeg zou kunnen reageren. En dat ik dan de rest van mijn leven rond zou moeten lopen met een ondraagbaar schuld gevoel. Heel wat uurtjes heb ik mezelf in stilte met de meest nare krachttermen uitgescholden voor mijn – ingebeelde – stommiteiten op de weg. Toen ik eenmaal dat papiertje had waren de eerste ritjes in mijn eentje van het soort ‘misselijk van angst’. En, verdomd als het niet waar is, mijn diensten zijn ook vaak ingezet voor het vervoeren van mensen naar het ziekenhuis, of voor begrafenis bezoek.

Ik was en ben soms nog steeds hard voor mezelf als het komt op auto rijden. Echt, wat ik tegen mezelf zeg zou ik nooit tegen anderen zeggen. NOOIT!

En weet je? Het is verdomd moeilijk je nog te concentreren als je je een stommeling voelt.

Geen wonder dat het niet leuk is in de auto!

Lichtpuntje: ik ben me van mijn gedrag bewust. Ik weiger mezelf nog uit te schelden. En ik probeer te rationaliseren dat ik echt niet slechter ben dan de gemiddelde automobilist. Dat ik mag rijden om dat ik een rijbewijs heb. En ik hoef heus niet perfect te rijden – zolang ik maar geen fatale ongelukken maak…