Gouda

Op de dag dat er veel jongeren op weg waren naar Den Haag voor de staking voor het klimaat, zat ik in de trein naar Gouda.

Waarom? Ik had een vrije dag en het was echt zo’n dag om te ‘gallivanten’.

Gallivanten is een Engels woord voor een mysterieuze vorm van beweging die ik van harte onderschrijf.

To gallivant = To roam about for pleasure without any definite plan.

Ik word zo blij van dit soort betekenissen!

Gouda ken ik helemaal niet en stond nooit op mijn radar om te bezoeken. Waarom naar Gouda als je ook naar Oslo kan? Of Tokyo.

Bijvoorbeeld dan he?!

Gouda is bijna in mijn achtertuin bij wijze van spreken. Want: maar een half uurtje met het OV. Dus waarom zou ik er eigenlijk niet een keer heen?

Het was half 11 in de ochtend en de trein zat stampvol. Op het perron in Utrecht maakten de veiligheidsmensen grapjes met groepen jongeren die nog lege protesborden bij zich hadden. Sommigen hielpen zelfs met het verzinnen van klimaat slogans.

In de trein zat ik op een opklap stoeltje in het gangpad gepropt. Verderop zaten 2 meisjes van een jaar of 16 met de muziek op hun telefoons mee te zingen. Heel vals, heel hard. Een oude vrouw keek ze kwaad aan maar ze zagen haar niet. Verderop zat een jongen in zijn eentje. Gekleed in het zwart. Met een portfolio map. Ook in het zwart. Iets zei me dat hij niet naar de klimaat protesten ging…

Een groep jongens van een jaar of 14 liepen als jonge wolven heen en weer in de trein. De onrust straalde er van af. Eentje liet een leeg waterflesje vallen en raapte deze niet op. De oude vrouw en ik keken elkaar aan en rolden met onze ogen.

“Protesteer je voor het klimaat, gooi je je afval in de trein. Logisch..” zei ze smalend en niet bepaald zachtjes.

“Hee, jullie lieten wat vallen!” Riep ze de jongens vervolgens achterna. Wat gegiebel en schouder geduw volgde maar niemand kwam terug gelopen. Ik duwde het flesje in een overvolle afvalbak. De jongen in het zwart mompelde: “Idioten”. En dat was dat.

Het station in Gouda heeft een soort wachtruimte bij de uitgang naar de stad. Zowel de eerste als tweede keer dat ik er langs kwam zat het er vol pensionado’s. Er hing een ouderwetse geur van sigaretten gemengd met frituur lucht. Nostalgie overviel me ter plekke.

Bestaat er ook een woord voor nostalgische herinneringen en gevoelens die je nooit zelf hebt meegemaakt?

Ik liep naar het centrum door de aanwijs borden VVV te volgen. Op de Markt 35 liep ik hun kantoor binnen voor een toeristisch stadsplattegrondje.

Vol daadkracht ging ik daarna naar Museum Gouda. Naast de traditionele kerkelijke kunst waar ik snel langs liep was hier ook een tentoonstelling genaamd Salon 2019 met werk van onbekende(re) kunstenaars. Ik zag schilderkunst, fotografie, video- en installatiekunst. Je kon stemmen op werk waar je voorkeur naar uitging zodat deze kunstenaar in spe een eigen tentoonstelling zou gaan krijgen. Dat heb ik niet gedaan. Maar ik zag wel mooi werk.

Ik wilde niet lunchen in het museum zelf want het gedeelte waar je dat kon doen zat in een soort ondergrondse ruimte. Het voelde er bedompt en er waren maar 2 andere gasten. Dus liep ik na het raadplegen van mijn goeie ouwe Happy Cow app rechtstreeks naar Curcuma aan de Korte Groenendaal 21.

En mensen, dat is echt een aanrader! Een mooi ruimtelijk ingerichte zaak met hoge ramen, veel planten en goede chill muziek. Na een kop rooibos thee, een broodje gegrilde groenten met hummus, een cappuccino en een stuk peren/cranberry taart zat ik rustig naar buiten te staren. Nog niet klaar om weer te vertrekken uit deze veilige cocon. En toen kwam er een man binnen waarvan ik dacht: jou ken ik! Maar ik wist niet waarvan. Ik lachte naar hem, hij lachte naar mij. En nog steeds wist ik niet waar ik hem van kende.

Een minuut later viel het kwartje pas: Ik ken hem helemaal niet! Tenminste, niet in het echt. Wel via Facebook. Ik ‘like’ voortdurend posten van hem. Vandaar dat zijn gezicht me zo bekend voor kwam.

Ga ik hem aanspreken? En zo ja, hoe dan? vroeg ik me af. Want ja, hij is zo ongeveer de Rockstar van het Natural Perfume Universum. Wereldwijd zijn er maar weinig parfum ontwerpers die uitsluitend met natuurlijke grondstoffen werken. En dan iets moois maken. Hij dus wel.

Ik hou niet van fan-girl gedrag, maar ja, het was wel DE Hiram Green. Dus…

Hij zat in zijn eentje aan een tafeltje en bestelde lunch. Ik verzamelde moed en ging eerst naar de kassa om mijn eigen lunch af te rekenen. En daarna ben ik maar gewoon op zijn tafeltje afgestapt en vroeg of hij Hiram Green was.

Dat was hij dus. Vervolgens riep ik enthousiast: “Oh, I love your perfumes!”

Ik geloof dat ik er zelfs een gilletje bij slaakte. So far for not wanting to behave like a fan-girl haha.

En toen hadden we zomaar een gesprek. Over parfum en over Gouda. Het was maar half ongemakkelijk 😉

Volgens hem moest ik nu ik toch in Gouda was vooral naar Puur. Het chocoladeatelier schuin tegenover Curcuma. Dus dat heb ik maar gedaan. Het was bepaald geen straf!

Met een mandje verse chocolade ben ik huiswaarts gekeerd. Weer langs de oudjes in de stationshal. Weer door die nostalgische geur. Nu vermengd met de geur van cacao.

Het was een goed begin van mijn gallivanting carrière – al zeg ik het zelf!

Adventure waits around the corner. Gewoon op een donderdag in Gouda 🙂