Deodrama

Zo’n 10 jaar geleden kocht ik mijn eerste deo zonder aluminium chloorhydraat. Op verschillende review sites in de green beauty wereld doken toen voor het eerst angstaanjagende geruchten op over dit specifieke ingrediënt.

Aluminium chloorhydraat wordt vaak in deodoranten en anti-perspirant middelen gebruikt om de zweetklieren tijdelijk te verstoppen zodat het zweten onder de oksels (gedeeltelijk) stopt en de zweet geur daardoor ook niet kan ontstaan. Precies wat je wil van een deo.

Echter, aluminium chloorhydraat zou opgenomen worden door de huid, in het lymfe systeem terecht komen, en dan, vanwege de lokatie zo dicht bij de borst, borstkanker veroorzaken. Dat is het verhaal. In het kort.

Verschillende partijen spraken en spreken elkaar heftig tegen op dit onderwerp. De verwijzingen naar bepaalde onderzoeken vliegen je om de oren. Of ontbreken soms totaal. Dan nemen mensen een mening of verhaal over als waarheid zonder zelf onderzoek te doen. Maar er heerste vooral een sfeer van ‘better safe than sorry’ en de zoektocht naar een alternatieve en ‘veiliger’ deo begon.

Ik weet nog hoe blij ik was toen ik voor het eerst via de webshop van Etsy mijn Soapwalla deo crème uit Amerika kon krijgen. Dat was toen het ‘holy grail’ product onder de nieuwe generatie deo crèmes. Speciaal daarvoor heb ik destijds zelfs een PayPal account aangemaakt!

Het product werkte fantastisch. Je moest het met je vingers opbrengen, want het is een deo crème in een potje. Een ongemak waar ik mee kon leven. Het rook heerlijk. Nooit meer had ik een aanstootgevende zweetlucht, en het hield me redelijk droog. Precies wat je wil van een deo.

Wat na verloop van tijd helaas ontstond was hele pijnlijke brandende oksels, met een rode geïrriteerde huid. Online las ik dat meer mensen dat hadden. Hele onwetenschappelijke theorieën over het zuur en base gehalte van de huid onder de arm deden en doen de ronde. Je zou als het ware detoxen…

Voornamelijk het ingrediënt bicarbonaat soda (zuiveringszout), de vervanging van de aluminium zouten, zou de boosdoener zijn van de irritaties. Slimme ontwikkelaars begonnen met het aanbieden van een ‘sensitive’ variant. Producten waarin de bicarbonaat hoeveelheid werd vermindert, en vermengt met kleipoeders en/of arrowrootpoeder. Of soms helemaal werd weggelaten. Vaak ontbraken in die versie’s ook de essentiële oliën want daar kunnen mensen ook gevoelig op reageren.

Maar die deo’s werkten allemaal een stuk minder of zelfs helemaal niet. En dan ga je toch weer ruiken. Soms zelfs erger dan wanneer je helemaal niets onder je oksel smeert of rolt. Precies dus wat je niet van een deo wil.

Ik heb er een flink aantal van geprobeerd. En er dus flink veel geld aan uitgegeven. En flink wat tijd besteed om uit te zoeken hoe het nou echt zat met de borstkanker claim. Op een gegeven moment was ik het goed zat om zo veel tijd, geld en energie te besteden aan deo’s die niet goed werken. Ik bedoel: er zijn ook nog andere belangrijke zaken…

Ik sloeg aan het doe-het-zelven. Met kokosolie, arrowroot poeder en een piepkleine hoeveelheid zuiveringszout stond ik weekporties deo te mixen op het keukenaanrecht. Volgens recepten die ik op internet gevonden had.

Dat voelde een tijdje heel goed want: besparing van plastic verpakkingen, geen duur en milieubelastend vervoer uit het buitenland, goedkoper voor mij, en het toffe idee dat je geen slaaf van de commercie bent. Allemaal erg belangrijke zaken voor mij.

Wat ontbrak was gemak (ga maar eens met zo’n door warmte opgelost potje deo op reis!), luxe (voelde niet bepaald glamoureus) en na verloop van tijd stopte de werking. En begon het geïrriteerde gevoel weer terug te komen. Altijd. Om over vlekken in kleding nog te zwijgen.

Mijn vriend smeert al jaren ‘Clean Cotton’ van een merk met een duifje onder zijn armen en heeft nergens last van. Meewarig zag hij al mijn capriolen aan. Ik ging steeds meer verlangen naar gemak en effectiviteit. Een roller. Of een crème. Iets…

Ik probeerde meer gangbare natuurlijke merken, zoals Weleda. Maar dat is toch vooral veel alcohol met geur jammer genoeg. En van alcohol op de huid ben ik ook geen fan. Ik blijf een gevoelig typje he! En hij werkte totaal niet bij mij.

Ik probeerde een Frans merk dat als claim heeft dat hun deo’s werken op basis van bacteriën en een deo uit Duitsland gebaseerd op zilver. Ik bleef een stinkie-binkie. Mijn meest recente aankoop was een Nederlandse deo crème, in een te schattig rood tubetje. Hun claim is zelfs dat je maar om de zoveel dagen hoeft te smeren, dankzij colloïdaal zilver. Leek me te gek. En bij familie werkt deze wel…

Maar te vergeefs. Op een gegeven moment leek het of geen enkele deo meer goed werkte. Ik had last van het ‘OMG, my deo failed me again!’ syndrome. Mensen vroegen me waarom ik altijd mijn armen tegen mijn lijf hield. Een waar deodrama beheerste mijn leven…

En toen las ik het zeer ontnuchterend maar wetenschappelijk en logisch onderbouwde artikel van Amanda Foxon-Hill waardoor mijn mening over het ‘gevaar’ dat aluminium chloorhydraat heet 180 graden omdraaide. De titel is:

‘Your body probably doesn’t ‘detox’ when you change deodorants’

In feite een betoog om logisch te blijven nadenken.

Ik realiseerde me dat ik een soort van anti-vaxxers houding tegen een bepaald ingrediënt heb ontwikkeld: wetenschappelijk gezien is nooit aangetoond dat er een gevaar bestaat voor de gezondheid, maar toch laat je je uit angst tegen houden het te gebruiken.

Ik ben het zat om bang te zijn en van angst naar zweet te ruiken. Dus, wat heb ik gedaan? Ik ben naar de drogist gegaan en heb de meest sterke anti-perspirant gekocht die ik kon vinden. Volgens online reviews is het werkelijk de Ferrari onder de anti-perspirants. Hij bevat geen parfum en geen alcohol. Ja, hij is wel wat duurder, maar je krijgt een flinke roller. Hij is al jaren op de markt verkrijgbaar. En hij barst van de aluminium chloorhydraat.

En. Hij werkt. Fantastisch. Precies wat je van een deo verwacht.

Waarom voelt het dan toch alsof ik naar ‘the dark side’ ben overgelopen?