Er fietsen 2 meisjes langs op weg naar school. Zegt de ene tegen de andere: Ja weet je, ik ben best wel slim maar ik ben eigenlijk gewoon socialer dan ik slim ben. En ik moet toch gaan kiezen he…
Hoe ouder, hoe meer jezelf je wordt. Dat heeft mijn moeder ooit ergens gelezen. Elke keer als het ter sprake komt voegt ze er aan toe: En hoe gekker! De eerste keer sloeg ze nog haar hand voor haar mond, nu schatert ze openlijk.
Er zijn dagen dat ik het liefste zomaar ergens de trein heen zou nemen. Acute wanderlust zet vooral in als ik ’s ochtends vroeg in een forensen polonaise het station door hos.
In plaats van dat te doen (want: 1- zo zielig als de hond niet op tijd eten krijgt, 2 – mijn wederhelft me opeens mist, 3 – klanten mij niet kunnen spreken!) droom ik over verre bestemmingen. Wanneer ik ergens anders ben stel ik me vaak voor hoe het zou zijn om er te wonen. Een dagelijkse sleur te hebben en daar ook in rush hour naar mijn werk te gaan.
Tegenwoordig hoef ik niet eens meer fysiek ergens anders te zijn. Ik red me prima met alleen de binnenkant van mijn eigen hoofd. Ik verzin uitgebreid wat voor karaktertrekken ik dan zou hebben. Wel nog mezelf, maar net even anders.
Als een acteur die zich inleeft in een nieuwe rol, stel ik me voor hoe ik me dan in die en die situatie als ik zo en zo was zou voelen en wat ik zou doen als die en die me aan zou spreken…
Voor de lol zoek ik er nog een nieuw kapsel bij (zwart of rood?) en een paar favoriete sneakers (hoog of laag?).
En waar zou mijn fictieve ik naar toe willen voor haar vakantie of ontsnapping aan de sleur?
September somberte zet in a la: The Blue Note Years, Ik ben er voor niemand en veel taart. Met appel en rozijn. Of met pecannoten.
Ik moet toch gaan kiezen…
De Multipotentialist 