Kilometers

Wanneer je regelmatig op vaste tijden op dezelfde trajecten reist ga je mensen herkennen. En missen, wanneer ze er niet zijn. Zijn ze dan op vakantie? Van baan gewisseld? Ziek? Dood?

Sommige mensen zijn al direct opvallend. De man met blote voeten is er zo een. Keurig gekleed voor een kantoorbaan maar hij draagt nooit schoenen.

Sommigen zie je pas later. Het meisje in het zwart zie ik vaak paralel lopen aan de busbaan. Ze heeft een vast tempo en kijkt strak naar de grond. Ik dacht eerst: misschien is ze aan het trainen voor iets. Toen: nee, daar lijkt ze te timide voor. Misschien verwerkt ze zo een trauma?

(Je ziet: Ik ben een positief mens ;-))

Wanneer je ergens nieuw bent zie je dit soort details veel minder. Maar, met mijn neiging om overal een verhaal bij te willen bedenken, maakt dat eigenlijk niet uit.

Ik ben pas met vriendin M. een paar dagen naar Newcastle upon Tyne geweest. M. ken ik van mijn vorige werk en we hadden al snel door dat wij het goed zouden kunnen vinden samen. Uitgaan? Why? Je kan ook op de bank een boek lezen! Of in de woorden van M. zelf: ‘Ik heb het 2 keer geprobeerd, dat uitgaan. Toen wist ik het zeker: niets voor mij!’

Een dame naar mijn hart! Plus M. heeft het meest chique Britse accent wat je je maar kunt voorstellen. Heel stoer!

Weken hebben we voorpret gehad over onze reis. We wilden allebei dezelfde trage dingen: veel lopend ontdekken, musea/galerie bezoek om bij te komen van de massa’s en de indrukken, goed eten, af en toe een (boek-)winkel, meer eten. En een bezoekje aan een kattencafe. Uiteraard!

De reis zelf was ook ‘very slow travel’ want per boot naar Newcastle duurt wel even. Prima tempo voor 2 introvertjes zoals wij. En ze hebben een buffet op de boot.

Zei ik al dat dat we goed eten belangrijk vinden?

Anyway: het was geweldig. Aan het eind van de week waren we er natuurlijk wel klaar mee maar dat hadden we al ingecalculeerd. M. had het net wat beter georganiseerd dan ik: zij had nog 4 dagen om bij te komen van de reis. Ik maar 1,5. Maar wel 2 nachtjes weer in eigen bed! 🙂

Want hoe super het ook was, op een gegeven moment verlangden we allebei naar onze vriend, huisdieren (je eigen katten zijn toch leuker dan die uit een cafe) en bijkom-tijd in je eentje. Zou ik ik het overdoen? Absoluut. Maar wel pas over een poosje 😉

M., you’re awesome in every way!

Hoogtepunten:

– 17000 stappen per dag (11 kilometer), minstens! Heuvel op, heuvel af.

– Kattencafe CatPawCino. Alfie rules!

– Laing Art Gallery. Een baken van kalmte in een drukke stad, met cafe.

– Beamish, the living Museum of the North. Een openlucht museum waar de Bank of England 4,5 procent rente geeft. Als je een beetje terug de tijd in gaat naar 1913 😉

– Waterstones boekenwinkel. Nogmaals een baken van rust, met cafe. En goede aanbiedingen.

– Het Baltic Centre for Contemporary Art. 2 x ontbijt in het museum cafe met veel ruimte om je heen en goede muziek. En ‘avocado on toast’ en verse rooibos thee! Heaven!

– The Biscuit Factory. Voor de rust maar er hing ook mooie kunst. Vooral de landscape art van Rebecca Vincent.

– Het hele gebied Quayside aan de Tyne. Al die bruggen!

– Las Iguanas waar de ober triomfantelijk de grootste vegetarische menukaart te voorschijn toverde die ik in lange tijd heb gezien. Naast de ‘gewone’ kaart bedoel ik dan. Dat is nog eens echt ‘all inclusive’ eten.

– The Head of Steam waar de tweede kok net gepromoveerd was naar eerste kok en een waar feestmaal wist te bereiden – voor maar 7 pond.

– The Pitcher and Piano, voor het uitzicht en het eten.

– Warenhuis Marks & Spencer – voor hun shortbread cookies, geen uitleg nodig.

– Teahouse Teasutra. Heel veel soorten thee…

– The Lit & Phil library. Voor de sfeer en het visitekaartje met de dodo 🙂

Niet zulke hoge punten:

– Herrie op de boot. En s’nachts zie je toch niets van het uitzicht.

– Veel zwerfjongeren op straat. Mijn inlevingsvermogen maakt toch al overuren… 

Ik ga nu al weer een week gewoon naar mijn werk. Maar het meisje in het zwart heb ik niet meer gezien. Iemand wat van haar vernomen?