Pas(op)foto

Vandaag pasfoto’s laten maken. Voor mijn nieuwe paspoort.

Mijn vorige pasfoto is gemaakt toen mijn huid super onrustig was. Dat is altijd een enorme bron van stress geweest. Dat huidje van mij. Ik heb een  ongemakkelijk uitdrukking en ik weet nog dat ik toen in het algemeen een beetje unhappy was. Elke keer dat ik mijn huidige paspoort aan de douane of op andere punten moet laten zien, krijg een soort flashback naar die periode. Meh… De foto lijkt totaal niet op hoe ik me voel!

Daarom is elke pasfoto een moment van reflectie waard. Hoe wil je de komende 10 jaar vereeuwigd worden in je nieuwe paspoort?

Ik heb er van te voren goed over nagedacht. De afgelopen weken om precies te zijn. Ik heb me voorgesteld hoe mijn positieve gemoed zou doorschemeren. Zelfs op een foto met verplicht gesloten mond. Mijn creatieve aard zou ik tonen met een felgekleurd t-shirt of hippe bloemetjes blouse. En met mijn bril op dit keer. Vorige keer mocht dat nog niet. Omdat mijn wenkbrauwen nogal licht zijn heb ik deze wat donkerder gemaakt voor op de foto. Met een speciaal wenkbrauwpotlood. Met zo’n borsteltje aan het eind. Super handig, zo’n borsteltje!

Tot mijn spijt wel weer uitgerekend vandaag een pukkeltje op mijn kin. Dat is echt om woest van te worden. Dus, hup, toch maar wat camouflage erover. Maar ja, dat blijft behelpen…

Haren nog even kammen, zo’n wit stuk fotokarton tegen de reflectie op schoot en click, click, click. Best leuk. Een aantal foto’s waren in een paar seconde al gemaakt. Ik moest er van giebelen, met gesloten mond. De fotografe wachtte geduldig.

Daarna mocht ik mee naar de computer om te beslissen welke het beste was. Dat was 10 jaar terug geen optie. Dat was toen 1 click en afrekenen maar!

Maar, mijn hemel. Wat een moe hoofd. Wat een wallen, wat een rimpels. En wat een enorme puist weer. Ik schud mijn hoofd en daarna rammel ik mezelf inwendig door elkaar. “Lief doen tegen jezelf! Dat heb je beloofd!”

Over de schouder van de fotografe wijs ik op een foto. “Die, denk ik…”

“Precies”, zegt ze. Ze gaat aan de slag om mijn mond wat dichter te fotoshoppen. Toch te veel gelachen.

“En zou je daar wat aan kunnen doen?” Ik wijs op de vulkaan op mijn kin. Met een paar barmhartige bewegingen is mijn huid digitaal egaal geborsteld. Ik slaak een zucht. Ze moet lachen. “Vervelend als je daar 10 jaar tegen aan moet kijken he?”

“Precies”, zeg ik.

Begrip en barmhartigheid. Daarmee wil je altijd wel op de foto.