Groentje

“It’s not easy being green”, zong Kermit de kikker ooit.

Mijn ouders hebben een huis vol planten. Het groeit en bloeit en de planten blijven het maar doen. Het lijkt wel een botanische tuin en het is zo mooi dat ik er jaloers van word!

Want mijn planten gaan meestal dood…

Echt waar. Ik vergeet ze water te geven. Of ik geef ze juist te veel.

Ik praat nooit met ze. Of ze kunnen mijn geklets niet aan.

Ik zet ze in de zon en ze verbranden. Ik zet ze in de schaduw en ze verpieteren.

Ik geef ze plantenvoeding en ze krijgen rottende wortels.

Ik geef ze niets en hun blaadjes gaan hangen…

Nee, dat is niet gek nee, maar toch! Want als mijn moeder ze niets geeft gaan ze voor haar bloeien!

Ik heb jaren een mini bloempotje met zo’n pannenkoekplant stekje gehad (Pilea Peperomioides). Echt jaren van openlijke desinteresse heeft dat arme plantje overleeft. En hij groeide maar niet groter. Ik vond hem wel leuk zo klein maar verder keek ik er dus niet naar om. Tijdens een lange vakantie heb ik hem bij mijn ouders uit logeren gedaan. En toen ik terug kwam wist ik niet wat ik zag: dat kleine stekkie van een paar centimeter was uitgegroeid tot een mini boompje van ruim 20 centimeter.

Hoe dan?!

Volgens mijn moeder was het gewoon een kwestie van verpotten (“Jij loopt toch ook niet lekker in te kleine schoenen?”). Maar ik weet zeker dat er meer aan de hand is geweest. Speciale planten magie, vast en zeker.

Omdat ik het tijd vond voor wat groene magie in mijn eigen woning heb ik laatst een paar planten besteld bij het ontzettend leuke bedrijf SPRINKLR.

Ik ben nu de trotse eigenaar van een majestueuze Anthurium Clarinervium, een olijke Chlorophytum Atlantic, een schuwe Nephrolepi Duffii en een strijdvaardige Asplenium Nidus.

Met behulp van de levensreddende app van Sprinklr hoop ik ze een goed leven te kunnen bieden. De app helpt me namelijk met moederlijk adviezen, geruststellende woorden en leuke weetjes in hapklare brokjes. Bijvoorbeeld: “Planten passen zich aan de lichtval aan. Als een plant niet in de volle zon staat, zorgt ‘ie dat zijn bladeren gevoeliger zijn voor zonlicht zodat ‘ie toch genoeg binnen krijgt”.

Wauw! Who knew?! En wat knap van zo’n plant!

Ik zou willen dat ik dat zelf kon, zodat het makkelijker werd om genoeg vitamine D aan te maken.

Ik ga binnenkort op reis. Mijn vriend heeft dan de schone taak de planten te verzorgen.

En ik? Ik heb de schone taak om te zorgen dat ik niet op te kleine schoenen loop. Want daarin komt niemand vooruit…

 

PS: Binnenkort krijg ik een stekkie van mijn moeder. Je raadt het al: van mijn oorspronkelijke pannenkoekplant… hij komt weer bij me terug!

Is dat symbolisch of niet?