Kapper

Okay. Hier is een klein geheimpje over mij. Ik ga niet graag naar de kapper.

Dat is eigenlijk een understatement. Want eerlijk gezegd ga ik nog liever naar de tandarts. Daar ervaar ik minder stress!

Oh, sommige kappers zijn geweldig. Maar niet alle…

In mijn ervaring zijn de echt goede kappers meteen ook zeer vluchtige wezens. Heb je er net een gevonden die ervaring heeft, luistert naar wat je wil, daarna niet de hele tijd wil kletsen, het oké vind om je haar niet te wassen als je dat ’s ochtends zelf al hebt gedaan, en dan ook echt, halleluja, je haar goed knipt, naar oprechte volle tevredenheid, in één keer, zonder dat je nog hoeft te zeuren dat je pony nog een beetje scheef zit, dan verhuizen ze naar de andere kant van het land. Of ze stoppen.

Het is om moedeloos van te worden. Want dan moet je weer op zoek naar die andere perfecte persoon voor je haar…

Ik heb een afspraak gemaakt bij een kapper in Utrecht die erom bekend staat goed pony’s te kunnen knippen. Want daar zit mijn stress het meest. Als iemand mijn pony gaat knippen en ik zie dat hij/zij maar wat doet, heb ik zoiets van: “Stay away – I can do better than that myself!”

En in praktijk is keer op keer bewezen dat het ook echt zo is. Ik kan kaarsrechte, half gebogen en zelfs gelaagde pony’s knippen bij mezelf. Het enige wat niet makkelijk gaat is de manier die het mooiste valt: geknipt met de schaar in verticale positie. Dan zit mijn neus zo in de weg.

Daarom stel ik mezelf toch bloot aan stress bij de kapper om de zoveel tijd. Want wie weet ontdek ik toch weer een nieuwe haar virtuoos. Het kan.

Hoop is een gevaarlijk iets…

(En ja, de uiteinden zelf bijknippen gaat ook moeilijk he?! Zucht. Dus het moet toch. Net als naar de tandarts.)

Vandaar, de kappersafspraak.

Het drama begint om 13.00 uur, want de kapsalon is nog dicht als ik aankom. Om 13.10 uur check ik de tijd en datum nog een keer. Ja het was echt vandaag, om 13.00 uur. Ik denk: “Ach, ze is misschien gewoon wat laat terug van de lunch, no big deal, de zon schijnt, dit wordt mijn mooiste kapsel ooit dus ik wacht graag”. Maar mijn schouders voelen al wat gespannen.

Om 13.20 uur is er nog niemand. Wat me wel opvalt is dat aan de overkant van de straat al een tijdje een meisje staat te bellen. Ik voel een knoop in mijn maag. Het zal toch niet mijn kapster zijn? Maar dan steekt ze al pratend de straat over. Ze wordt bijna door een fietser aangereden zonder dat ze het merkt.

Haar stem is luid en irritant. Ze opent de kapsalon, knikt naar me en maakt een beweging om haar te volgen. Nog steeds pratend gooit ze haar tas op de toonbank. Ik kijk om me heen. Overal ligt stof en haar. De shampoo fles die ik oppak om het etiket te bekijken, plakt. Ik zie dat op de plank waar de flessen voor de verkoop staan nog veel meer stof ligt. Mijn maag trekt zich verder samen. Ik begin met het plannen van mijn ontsnapping.

Een paar ingrediënten op de fles staan me niet aan. Ze hebben ook een ander merk in de winkel dan de natuurlijke belofte op de website. Daar ga ik natuurlijk niet dood van maar toch, ik voel me verraden…

De kapster is klaar met haar gesprek. Maar, meteen gaat de telefoon weer over. Ze neemt op. We staan al 10 minuten binnen. Alles in mijn lichaam schreeuwt nu: run!!!

De kapster klinkt somber: “Sorry, schatje, ik moet hangen. Er is net een klant binnen. Ik bel je zo weer!”

Ze begint met klagen. Met die luide stem. Over de stress op het werk. “Ze laten me hier alles alleen doen. En dat terwijl ik zwanger ben. Eigenlijk is alles me te veel.”

Ze snift. Haar hand gaat naar haar buik.

Het enige wat ik denk is: “Jij en je hormonen gaan echt niet aan mijn haar komen! Amme nooit niet! Never!”

Het eerste excuus wat bij me op komt is allergie. Ik geef aan dat hun shampoo niet voor me zal werken want mijn hoofdhuid is te gevoelig. Ze gelooft me duidelijk niet. En claimt dat hun shampoo 100% natuurlijk en vegan is. En niet op dieren is getest. Nee, dat zou er nog eens bij moeten komen!

Ik knik en merk op dat dat wel zo kan zijn maar dat hij nog steeds bomvol siliconen zit. Ik klink als een betweter. Ik huiver inwendig om mijn eigen lafheid en pak mezelf bij elkaar. Stellig laat ik weten dat het me spijt maar dat ik de afspraak ga laten vervallen. En nee, ik hoef geen vervolg afspraak. Dank je.

Op een drafje verlaat ik het pand en haal diep adem. Ik heb een grote luxe koffie verdient besluit ik te plekke. Misschien zelfs een taartje.

Maar eerst pak ik mijn telefoon. Ik ga nu mijn tandarts bellen. Om de halfjaarlijkse controle in te plannen.

Pffff. Zo makkelijk!