Er is een huis met zonnebloemen.
In de voor- en achtertuin.
Ze komen tot de tweede verdieping
En leunen op een vensterbank.
De bloemen zijn zo groot als verkeersborden,
De stengels dik zoals een kindervuist.
Genoeg zaad voor nieuwe zonnebloemen.
En een banket voor herfstparkieten.
Er is nog een kleiner huis, deze is van glas.
Planken vol met aarde, potten, pannen.
Hier slapen ze een lange nacht,
Tot ze volgend jaar weer kunnen klimmen.
Dan misschien wel tot het dak!
De vroege herfst is ingezet, met een heel scala aan genoegens. Zoals warme truien en ontbijtpap met kaneel. Dat was het wel zo’n beetje…
Herken je dat melancholieke, dat rotte blaadjes gevoel? Elk jaar heb ik er last van. En daardoor drink ik nog meer rooibos thee. Waardoor mijn tanden rood gaan kleuren, o wee o wee, nog meer gedoe!
De Multipotentialist 
Ik ga langzaam op zoek naar de metaforen in je tekst. Weet 1 ding: ze staan in het eerste deel en niet aan het eind….
LikeGeliked door 1 persoon
😊
LikeLike
Pareltjes! 😃
LikeLike
Dank je Jan 😊
LikeLike