Niets

Ooit zat ik in een training waar ons gevraagd werd om van elkaars sterke kanten te gaan leren.

Iedereen in de stress.

Wat zijn dan mijn sterke kanten? En wil ik die niet stiekem voor mezelf houden? Want straks is iemand anders beter in mijn sterke kant. Lekker dan… zijn al mijn koffie bonen weg! Wacht, ik geef gewoon iets waar ik goed in ben maar niet het aller beste van mezelf. Karma maak ik dan later wel weer in orde…

Anyway, toen ze mij vroegen: “Mare, wat kan jij goed?” Antwoordde ik: “Niets doen. Ik kan heel goed niets doen.”

Huh?

Ja echt, en toen volgde een van mijn meest vlammende betogen ooit. Hoe nodig ik het heb dat ik af en toe niets doe. Uit het raam staar. Of naar een muur. Hoe mijn hersenen daarna weer alle impulsen die er zijn aankunnen. En hoe goed ik me dan voel. Wakker. Vol energie.

Echt, het was een verbazingwekkende uiting van passie die uit me stroomde!

“Oh, je doet aan meditatie!” zei iemand.

Grr… “Nee dat bedoel ik niet. Ik doe het wel even voor!”

(Ik voelde me heel veilig in die groep, dat snap je, kuch kuch…)

Dus samen met een aantal leerlingen installeerde ik mij comfortabel in een leeg lokaal. Iedereen had pen en papier. Klaar om van mij de schone kunst van het niets doen te leren. En al zeg ik het zelf: Ik was een hele goede leraar.

Ik ging in een stoel zitten en gaf aan dat ik zou beginnen. Mijn leerlingen bogen zich naar voren om vooral niets van het proces te missen. In no time was ik in mijn eigen prettige cocon verdwenen. Vaag hoorde ik nog: “Kijk, ze is er niet meer. Je kan het aan haar ogen zien”, “Ja, en ze zit wel heel erg stil ook!” en “Waar zou ze nu aan denken?”

Na een tijdje tilde ik mijzelf weer uit mijn time out. Schudde met mijn hoofd en strekte armen en benen.

Mijn leerlingen stront jaloers! Want wie waren er moe en moesten nog veel leren? Juist…

Gek genoeg gaven een paar leerlingen aan dat ze er niets van snapten en ook dat ze een ander persoon gingen zoeken om van te leren. Het is soms eenzaam op de top van de berg.

Ik ben nog steeds een pro in het niets doen, met of zonder publiek. Maar ik kan nu beter uitleggen waarom dat goed is. Voor mij als introvert, maar waarschijnlijk voor veel meer mensen. Ik verwijs gewoon naar dit filmpje van The School of Life.

Staring out of the window is strategic rebellion mensen. En wetenschappelijk onderbouwd.

Enjoy!