Tilburg

Een vrijdag 6.30 uur. Ik word wakker en het eerste wat ik denk is: laat ik eens naar Tilburg gaan!

Grapje…

Maar, ik ben voor de verandering eens goed uitgerust en heb vrij van werk. Dus, ik wil wel iets gaan doen. Ik sta ik op en pak de lijst met musea in Nederland er bij.

Grapje! Wie doet dat nou voor 7 uur ’s ochtends?

Nee, het gaat zo: een afwezige blik op mijn Facebook tijdlijn laat een verwijzing naar museum De Pont in Tilburg zien.

Daar ben ik nog nooit geweest en dus is mijn besluit onmiddellijk genomen. Een dat is geen grap!

Na het ontbijt sjees ik naar het station. Vervolgens heb ik een aangenaam voorspelbare treinrit tussen de scholieren. Bleek zonlicht schijnt op mijn gezicht en voor ik het weet sta ik in Tilburg op straat.

Wat me opvalt is de laagbouw. Er zijn wel wat hogere kantoren maar over het algemeen zijn de gebouwen laag. Museum De Pont zit in het pand van een voormalige wolfabriek en is een stukje lopen van het station.

Al lopend kom ik langs het Wilhelminapark waar ik in alle vroegte mijn eerste drugsdeal van de dag zie. Ik wuif naar de 3 jongens die staan te dealen. Echt ondernemerschap moet je aanmoedigen. Ze wuiven niet terug – zo onbeleefd. Wie weet had ik wel wat willen kopen…

Grapje!!!

Het museum is mooi. Ik bedoel het pand zelf dus. Ik heb een zwak voor oude industriële panden waar nu horeca in zit. En oh ja, een museum.

De tentoonstelling van kunstenares Monster Chetwynd doet me echter weinig. Haar werk ziet er in mijn ogen uit als dat van een enthousiaste kleuterjuf. Letterlijk. Veel knip-en-plak-werk gemaakt van oud materiaal. Viezig. Karton en slecht geverfde lappen stof…

Ik voel me cynisch omdat ik voortdurend denk dat de kinderen dat ook zelf kunnen maken. In de folder die bij de tentoonstelling hoort lees ik dat haar werk zich kenmerkt door “bewust amateurisme”. Lekker makkelijk denk ik met nog meer cynisme.

Waar ik wel meteen van onder de indruk ben is een werk van kunstenaar Stan Douglas genaamd “Hogan’s Alley”. Tussen alle al dan niet bewuste of onbewuste amateuristische kunst valt de uber strakke afwerking extra op. Het is een foto, maar toch weer niet. Vanuit vogelvluchtperspectief zie ik een weergave van een straat in het nachtelijke naoorlogse Strathcona, Canada. Een onbestemd gevoel bekruipt me.

Het is een digitaal gereconstrueerde scène waardoor het onderscheid tussen fictie en werkelijkheid vervaagd. Het met complexe historische precisie weergegeven digitale beeld creëert een hyperrealistische intensiteit door de overdaad aan details. Veel meer details dan mogelijk in een normale foto. Het beeld is overwegend zwart.

Ik voel dat het tijd is voor een versterkende bak koffie. En gelukkig zit er dus een horeca gelegenheid in het pand. Voor de troost eet ik ook een stuk appeltaart. Zonder slagroom. Zo erg is het nou ook weer niet.

Ik bestudeer ondertussen het leven van kunstenares Monster in de museum folder. Volgens mij vind ik haar interessanter als mens dan vanwege kunst die ze maakt. Ze heeft al 3 keer haar kunstenaarsnaam veranderd lees ik. In 2006 liet ze zich Spartacus noemen, in 2013 Marvin Gaye en sinds 2018 dus Monster. Die Alalia toch. Dat hadden haar ouders vast niet voorzien…

Bruusk zet ik mijn koffiekopje neer en verlaat het pand. Ik zie geen dealers meer in het park.

Ik kom wel langs een plantenwinkel genaamd Cocoon waar ik een bos bloemen koop. Voorzichtig gaat die bos met vaas en al mee de trein in naar huis. Ik prijs mij gelukkig in de stilte coupe en probeer een antwoord te vinden op de al oude vraag wat nou echt kunst is. En waarom hangt een bewust amateuristisch collage werk van de ene persoon in het museum en de met zorg gerecyclede karton kunst van de andere persoon gewoon thuis aan de muur?

Door de bloemen is mijn zwartgallige stemming weer wat bijgesteld. #FlowerPower.

’s Avonds vraagt mijn vriend wat ik die dag gedaan heb.

“Ja ehh, ik was dus in Tilburg…” zeg ik terwijl ik de soep roer. Hij trekt een wenkbrauw op.

“Ja echt. En het was best leuk. Ik heb kunst gekeken!”