Bieb

De nieuwe bieb aan het Neude in Utrecht is open. Een feestelijke opening was al pre corona gepland maar is helaas niet doorgegaan. Desalniettemin (mooi woord he?!) kon ik vorige week vrijdag een time slot ticket reserveren voor een half uur.

Op de fiets er naar toe valt me al op hoe makkelijk je in de angst voor virussen blijft hangen nu we er allemaal zo dagelijks mee te maken hebben. 1,5 meter afstand houden is al best moeilijk in te schatten in een wandelgang van de supermarkt maar op de fiets lijken mensen zich helemaal niet bewust van hoe dicht bij ze eigenlijk komen. Door angst voel ik boosheid ontstaan wanneer een moeder met fietsbak vol kinderen me in de nek staat te hijgen bij het parkeren van mijn fiets. En die man die fluitend (help, hij blaast microdruppels virus naar me toe!) op schouder hoogte langs fietst als hij me inhaalt kan ik ook wel meppen. Dat is max 20 centimeter! Ik krijg oprecht vloek neigingen en wend mijn gezicht af.

In de rij voor de bibliotheek sta ik vooraan en houden de mensen wel keurig afstand. Maar er is ook bijna niemand. En ja, zeg nou zelf, wie is er gek genoeg om op een vrijdag om 10 ’s uur ’s ochtends de bieb te bezoeken? Ik dus. Het voelt als een clandestien uitje.

De mensen van de bieb houden in de gaten of we wel netjes eerst onze tickets laten scannen. Het meisje wat de streepjescode op mijn telefoon scant staat achter een plastic schot en deinst achteruit wanneer ik mijn telefoon weer pak. Ik loop langs een zuil met een fles desinfecteermiddel en ontsmet mijn handen. Daarna stop ik mijn handen in de zakken van mijn hoodie en neem me voor ze er niet meer uit te halen tot ik weer bij mijn fiets ben.

Het pand is prachtig opgeknapt. Ik snap het woord ‘Volkspaleis’ wat in de media opdook. Hier en daar zijn nog mensen bezig veiligheidsstripjes te plakken op de traptreden maar verder is het zo goed als af. De centrale hal is weids en heeft mooie horeca plekken. Waar je niet terecht kunt.

Ik neem de roltrap naar de bovenste verdieping waar je met zijn allen zou kunnen studeren aan tafels onder het schuine dak. Ik maak wat foto’s van het uitzicht over de daken. Er staat een bord met de tekst: “Utrecht, het is tijd voor een wonder” op een dak verderop. Ik kan niet goed lezen waar dit reclame van is. Hoewel het pand net open is zijn de ramen aan de buitenkant best al vies. Gek, nu de lucht schoner is dan anders. Ik voel irritatie. Hoe kan dat nou? Nu al? Is dat bouwstof, sahara zand of wat anders?

Een oude dame is me tot boven gevolgd en glundert: ‘Mooi he?! En fijn dat we hier weer terecht kunnen!’ Ze slaat een willekeurig boek open en ik bewonder haar dapperheid.

En door haar oprechte enthousiasme denk ik opeens: ‘f**k you cloud of doom! Waar is mijn kwaliteit van leven gebleven?’ Ik lach oprecht naar haar terug.

‘Ja heerlijk he?! En heeft u die kunst aan het plafond al gezien?’ Ik wijs omhoog. Tussen de houten dakspanten hangen ijzeren staven met aan elk eind een ijzeren kronkel of vaag letter teken.

‘Is dat kunst?’ Ze klinkt verbaast. ‘Dat zou je niet denken! Het ziet er helemaal niet zo kunstig uit.. Maar ja, dat denk ik wel vaker bij echte kunst.’ En ze lacht weer.

Een medewerker van de bibliotheek komt aangelopen en we vragen hem of hij kan vertellen wat die staafjes aan het plafond betekenen. Hij weet het ook niet maar we hebben een geanimeerd gesprek over wat de betekenis kan zijn. Er zijn geen andere bezoekers al tot boven aan gekomen dus wij hebben de ruimte voor onszelf. Het voelt precies goed.

Wanneer we afscheid nemen voelt dat ook precies goed. We wensen elkaar veiligheid, gezondheid en vooral veel leesplezier toe. Graag had ik nog bij het Meneer Potter cafe een koffie gedronken maar dat gaat nog niet. Lenen doe ik ook (nog) niet. Maar ik fiets tevreden fluitend naar huis. Nou ja, van binnen dan…