Viervoeters

Ik dacht altijd dat ik meer een kattenmens was. Tot ik Rocky leerde kennen. Rocky is een hond.

Rocky hoeft me maar aan te kijken of ik zie eindeloze liefde. Oké, soms blaft hij zomaar keihard en schrik ik me kapot maar goed… liefde dus.

Rocky is oorspronkelijk van mijn vriend. Dus ik kreeg hem erbij toen mijn vriend mijn vriend werd. Een hele verantwoordelijkheid!

Ik weet nog dat ik in het begin van onze relatie een weekendje mocht oppassen. Nou…

Ik dacht: ik ga jou zo goed verzorgen dat je echt in top conditie bij mij vandaan komt!

Ik wilde toen heel erg indruk maken op vriendlief, dat snap je.

In mijn fantasie zou ik de hond ‘gezond uitputten’ door extra vaak met hem te gaan lopen. Daarna zou de hond dankbaar op zijn eten aanvallen en rustig beneden gaan slapen terwijl ik gelukzalig dromend over nieuwe vriend een goede nachtrust zou genieten. Boven. In mijn eigen bed.

De realiteit was wat anders.

Het lopen ging prima. Het werd wel al gauw wat saai om steeds dezelfde ommetjes te lopen dus soms verdwaalde ik expres in eigen buurt. Had al die huizen nog nooit gezien! Ongemerkt liepen we uren te dwalen. Het park was algauw het centrum van mijn universum.

Op een gegeven moment werd de hond toch wat minder enthousiast. Ik zelf was ook wel wat moe kan ik me herinneren.

Goed, het eten. De hond miste de baas en wilde niet echt goed eten. Dacht ik. En kijk, die achterpootjes trilden opeens ook zo opvallend. Dat had hij eerst nooit. Op zijn kleedje naast de etensbak keek hij met zijn bruine ogen naar me op. Ik zag het een uur of 2 aan en probeerde ondertussen een boek te lezen. Daarna at hij nog steeds niet. Pootjes trilden steeds meer… Hij kwam zelfs niet bedelen toen ik mijn eigen eten at. Alarm!

Ik probeerde hem s’avonds weer mee te krijgen voor een wandelingetje. Zuchtend stond hij op en volgde op trillende pootjes. Buiten deed hij gelaten zijn ding.

Ik hield het die avond maar voor gezien. Hond plofte zonder gevoel voor decorum meteen weer op zijn dekentje en likte zijn afwezige balletjes.

Ik ging naar bed. Midden in de nacht moest ik van mezelf toch maar even checken hoe het met hem ging. Had mezelf namelijk wijs gemaakt dat zijn matte gedrag reden voor paniek was. En ja hoor, nog steeds die trillende pootjes en intens droevige blik. Brokjes onaangeroerd.

Om 8.30 uur belde ik een dierenarts. Gewoon, om te informeren of dit normaal gedrag was en ik misschien nog langs kon komen als het erger werd.

Vriend bestookte ik ondertussen met appjes. Hij zei kalm: nee joh, hij is waarschijnlijk gewoon moe van al dat lopen wat je met hem doet. Misschien kan je hem wat langer laten rusten…

Tegen de tijd dat vriend hem weer kwam halen was ik bijna ziek van ongerustheid en schuldgevoel. Door mij ging hij zijn hond verliezen!

Het viel gelukkig wel mee. Hond was al dat gewandel niet gewend en was na een paar dagen weer de oude. Vriend en ik zijn nog steeds blij met elkaar. Met Rocky.

Af en toe schrikken we ons allebei een ongeluk door het willekeurige geblaf. Dat is steeds harder aan het worden want hij is inmiddels een heer op leeftijd en volledig doof. Komt hem goed uit.

In Newcastle zag ik een fotolijstje met de tekst: ‘Dogs leave pawprints on your heart’. Met zo’n heel kitscherig plaatje van een hond erbij. Heel erg, maar dan kun je me tegenwoordig bijna de zakdoekjes al aanreiken.

We hebben voor Rocky gelukkig meerdere oppas mogelijkheden als we eens zonder hem op vakantie willen. (Wel weer met dat schuldgevoel natuurlijk)

Een vriend van ons heeft me toen voor “de grap” een foto gestuurd terwijl hij Rocky aan een boom had gebonden.

Nou…

Weet je wat ik toen appte? Screw you hippie!

Liefde hé 😉