Koffie

Ik kan nog net een kop koffie bestellen voor sluitingstijd. Getroost wurm ik mij aan een krap tafeltje en zit bijna op schoot bij het meisje naast me. Ze is tegen haar vriendin aan het vertellen over haar vriendje. Die loopt nu bijna een half jaar stage, gelukkig wel betaald! Het valt me op hoe volledig onzichtbaar ik ben ondanks de fysieke nabijheid.

‘Mijn vriend wil uiteindelijk bij het leger, dat wordt afzien… Wil jij mijn komkommerschijfjes trouwens, die hoef ik niet. Tja, en weet je, ik zie hem nu al bijna nooit.’

Het andere meisje haalt haar schouders op. ‘Ja maar nu is hij nog veilig in Nederland, dat scheelt wel’ filosofeert ze.

‘Ja dat is waar…’ Hun gesprek valt stil. Dan: ‘Weet je waar je goed kunt shoppen? In Bataviastad. Zo schattig die winkeltjes daar. En Leiden is ook zo’n mooie stad om te winkelen.’

Een van de meisjes staat op voor een andere klant die er langs wil. Ik krijg bijna haar tas in mijn gezicht. Ze mompelt sorry maar nog steeds ben ik onzichtbaar. Als ze zelf wegloopt om een toilet te zoeken duikt haar vriendin meteen haar mobieltje in. Ik ben klaar met luistervinken en ga mijn koffie afrekenen.

De jongen bij de kassa vraagt waar ik precies zat. ‘Oh nee, ik zie het al, bij dat eenzame kopje daar zeker!’ Ik grijns. ‘Wat poëtisch van je, en ja, dat klopt precies.’ Hij bloost en typt het bedrag in. Mijn eenzame kopje mag straks weer naast alle anderen belooft hij nog.