Alice

Disclaimer: dit is een oefening in overdrijven!

Alice is een inmiddels al wat verouderd robot meisje. Een pratende pop. Haar taak is gezelschap bieden aan eenzame ouderen. Idealiter stelt ze wat open vragen en hmm-t af en toe als iemand tegen haar praat. Ze kan ook, indien gewenst, ‘hup holland hup’ zeggen als ze meekijkt naar voetbal op tv. Ja echt, dat kan ze.

Maar kom op! Een robot tegen eenzaamheid? Dat moet je toch niet willen?

Een robot die je huis stofzuigt, je koelkast inventariseert en online je voorraden aanvult, of je een biertje komt brengen? Ja graag! Mijn hele huis mag van mij door robots worden beheert. Maar je in eenzaamheid tot een robotmeisje wenden is toch pure armoede? Is dit waar we naar toe gaan na honderduizenden jaren evolutie? Naar doe-alsof-gezelschap?

Ben je eenzaam, op welke leeftijd dan ook? Dan doe je daar iets aan. Vermaak jezelf mensch! Ga dat huis uit en zoek een club die bij je past of richt er zelf eentje op. Internet is je beste vriend. Zelfs als digibeet ontmoet je echte mensen op de internet cursussen die overal gegeven worden. Er is zelfs een WikiHow pagina over wat je allemaal kunt doen als je je onverhoopt toch alleen thuis bevind.

Ben je toe aan een date? Dan is het laatste wat je wil een robot huidje voelen, toch? Of ben ik met deze mening in dit tijdperk van de digitale vaart der volkeren zelf inmiddels al fossiel?

Bovendien, wat is er mis met echt levend gezelschap in de vorm van een dier? Een hond praat niet terug nee maar als je iemand om te praten zoekt ga je toch een keertje extra lopen? Extra bewegen is ook nog goed tegen ouderdomssomberte en osteoporose.

En dan nog iets, “eenzaamheid” op leeftijd is voor sommigen de enigste tijd dat je je eindelijk met goed fatsoen lekker alleen kunt zijn. Het wordt zelfs min of meer van je verwacht. Want “logisch”: al je “vrienden” hebben inmiddels toch al het loodje gelegd dus je hebt wel recht op wat treurnis en uren alleen. Kun jij tenminste ongestoord muziek luisteren, lezen of puzzelen bijvoorbeeld. Zonder nog verantwoording te hoeven afleggen. Maar nee, ZE komen dan zo’n robot pop bij je langs brengen…Eenzaamheid is een ziekte die moet worden aangepakt.

Alice kan er ook niks aan doen. Als zij zou kunnen kiezen zat ze misschien liever in Wonderland dan naar voetbal te kijken of te luisteren naar een steeds herhaalde familie saga van een demente man of vrouw.

En misschien mag je van een echt mens, zo’n gestresste verzorger, niet verwachten dat er compassie wordt toebedeelt. Misschien moeten mensen gewoon blijven doen waar ze goed in zijn in de ouderenzorg: lakens vervangen en poepluiers verwisselen. En misschien moeten we dan juist meer Alice poppen maken om de rest van de menselijk contact taken uit te voeren.

Lijkt me ergens misschien ook wel logisch. Want ja, in de toekomst kan er zelfs van een robot een intelligente en sociaal wenselijk reactie komen. Misschien wel meer dan van een echt mens. Alleen dat honderd procent siliconen huidje blijft dan wennen…