Anime

Collega S. vraagt of ik op donderdag avond na het werk aan wil sluiten bij een klankbord overleg voor kennismanagement. Voor eten wordt gezorgd. Hoopvolle blik.

Echter, op donderdag kijk ik thuis naar Anime. Met mijn vriend en 2 van zijn vrienden die inmiddels ook mijn vrienden zijn. Na eerst samen een snack maaltijd te nuttigen – oké, soms koken we ook gezonde dingen – zetten we ons met zijn vieren op de bank voor de tv. Hond wringt zich ergens tussen.

En dan begint het. Op Netflix of Crunchyroll zoeken we een serie uit. Er is heel wat te kiezen, dus meestal laat ik dat aan de kenners over. Ik kijk mee. Er is ook heel wat te zien en het was even wennen om eerlijk te zijn. Die schelle stemmetjes, de opgefokte intro muziekjes, en de vaak toch wel erg grote borsten op die kleine meisjes. Maar hee, vaak zit er een verrassend ontroerend verhaal verstopt op plekken waar je het niet zou verwachten. Dat ik dan maar recht naar het scherm blijf staren in de hoop dat de tranen een beetje binnen blijven. En dat een van de heren dan opeens roept: ‘Goed, iemand koffie?’

Ik vergeet vaak meteen de namen weer. Maar de verhalen nestelen zich hardnekkig in mijn geheugen. Er gaan relatief veel personages dood. Gruwelijk dood. Een einde zoals we dat in westerse verhaallijnen kennen is er niet. Soms komt een scene eerst onlogisch over maar intrigeert daarom wel. Je moet je verwachtingen steeds 180 graden bijstellen. Voor mij is het een oefening om fris te leren kijken en vooroordelen opzij te zetten.

En ’s avonds nog hele sterke koffie te drinken. Ook wennen.

‘Ik kan helaas niet op donderdag.’ Het lukt bijna om niet met mijn ogen te knipperen.

Collega knikt. ‘Het eten is ook gewoon van de kantine, dus tja…’